Weekopdracht 2 V6

 Opdracht 1 

Pseudoniem: is de aangenomen naam van een of meer personen die duidelijk afwijkt van de corresponderende persoonsnaam of persoonsnamen. Een voorbeeld van een pseudoniem kunstwerk is de schoolmeester. Persoonlijk vind ik een pseudoniem kunstwerk wat verwarrend. Toch kan het misschien wel wat interessant zijn om bijvoorbeeld een verhaal te lezen die over een echte persoon gaat maar wel vanuit een andere perspectief is geschreven. 

Alter ego: is een tweede persoonlijkheid waarmee een persoon zich onderscheidt van zijn werkelijke identiteit. Dit lijkt me heel erg interessant omdat je een verhaal over jezelf maar toch met een andere identiteit kunt schrijven. Op deze manier kun je experimenteren met verschillende invalshoeken en jezelf binnen die invalshoeken plaatsen. Dit kan echter wat moeilijk zijn want je bent wie je bent en je hebt je eigen identiteit die je werkelijk niet kunt veranderen. Toch vind ik persoonlijk een alter ego beter bij mij passen omdat ik het altijd leuk vindt om verschillende stijlen te proberen bijvoorbeeld in muziek of kleding.  

Opdracht 2  

-Brainstormen 

-Moment dat ik me realiseerde dat ik zingen leuk vind 

-Moment dat ik naar Engeland ging 

-Moment dat ik naar Nederland kwam 

-Moment dat mijn nichtje werd gebeuren 

-Moment dat ik Snowy kocht 

-Moment dat mijn moeder naar Nederland kwam 

-Moment dat ik een vwo-advies kreeg 

-Moment dat ik me realiseerde dat ik eindelijk Nederlands kan praten 

-Moment dat ik een hevige allergische reactie kreeg 

-Moment dat ik voor de eerste keer naar school ging 

-Alter ego tekst 

Naam: Wendy 

Karakter: rustig 

Ik, Wendy, ben een meisje rustig van aard. Het maakt mijn niet uit of ik nou morgen examen heb of een afspraak met mijn vrienden. Ik blijf rustig, relax, zorgeloos. Vandaag ben ik vrij, gelukkig maar. Dan ga ik lekker piano spelen. Wat een nummer hé? die Swan Lake. Zo mooi, zo emotioneel, zo romantisch. Ik neem een schaal vol met frambozen met zich mee naar mijn kamer. Ik kam mijn haar die zo rood als vuur en zo zacht als robijn is. Wat is dat nou op mijn arm? Een vlek? Nou ja, het komt waarschijnlijk goed. Vijf minuten later realiseerde ik dat ik symmetrische vlekken op mijn lichaam aan het krijgen was! Dat is raar. Twee rode vlekken op mijn linkerarm en twee rode vlekken op mijn rechterarm op precies dezelfde plek. Het duurde niet lang totdat ik samen met mijn ouders naar de arts ging. Ik kreeg een inenting. De dokter zei dat het goed zou komen. Nou ja ‘'bunny fingers’'. Die avond viel ik gewoonmakkelijk in slaap. Toch moest ik steeds naar de WC. Lopen werd iedere keer pijnlijker en mijn handen konden steeds minder goed in beweging komen. Wat is er aan de hand? Ik deed dus de licht aan. Slaperig naar de spiegel kijkend, schrok ik ineens. Ben ik dat of is het een monster? Ben ik nog steeds aan het dromen? Ik keek naar mijn handen en voeten die twee keer zo groot als normaal eruitzagen. Ze voelden alsof dat ze zo gingen exploderen. Ik keek naar mijn gezicht en naar die symmetrische rode vlekken. Ik was echt een monster geworden. Met pijnlijke stappen ging ik naar mijn ouders toe. We gingen naar het ziekenhuis die in de buurt was. Er was maar een arts daar! Dat is toch gek? Ik kreeg weer een inenting die me bijna flauw liet vallen van de pijn. Voor een paar minuten werd ik duizelig en kon ik niks horen. Met een ‘'Komt goed’' van de dokter gingen we naar huis. Het duurde niet lang totdat ik koorts kreeg en nu moesten we echt iets doen. Ik trilde echt heel erg. We gingen naar een ander ziekenhuis. Weer dezelfde inenting. Daarna nog een ziekenhuis die behoorlijk druk was. Met een ambulance moest ik dan de poort binnen. Ik zat naast de chauffeur. Ondanks dit allemaal, had ik geen enkele stress want zo ben ik, zorgeloos. Vervolgens gingen we lopend het ziekenhuis binnen. Ik moest een infuus krijgen en dat zorgde voor een bloederig drama. Ik kon echt niet lopen hoor. De wereld werd alleen maar zwart als ik ging opstaan, dus ik moest met een rolstoel bewegen. Op een gegeven moment voelde ik dat ik eenmaal aan het overlijden was. Nou, gelukkig maar dat ik nog leef! Ik zat ongeveer een week in het ziekenhuis en ik vond het eigenlijk niet zo erg. Naast mijn kamer was een kind die radioactief besmet was en de andere buur had Malaria. Ik herinner me nog een deel van dat week. De ene dag zwollen mijn lippen en de andere dag kon ik niet zo goed ademen. Toch ging dit snel voorbij en ik was weer blij om thuis ze zijn en mezelf in de spiegel te zien. Ik zag niet meer als een monster eruit. Van deze gebeurtenis leerde ik dat je van je leven moet blijven genieten zolang je er bent. Ik bleef dus een zorgeloos persoon want met zorgen zou je je problemen nooit kunnen oplossen en moeilijke tijden nooit kunnen tolereren. Pijnloos ging ik naar mijn kamer met een schaal vol van frambozen. Zorgeloos kamde ik mijn haar die zo rood als vuur en zo zacht als robijn was. Moeiteloos speelde ik Swan Lake en vervolgens ging ik slapen.